Özet:
Bu çalışma, başta Asya gibi geniş bir coğrafyada, kökleri tarihöncesi devirlere dayanan ve hâlâ devamlılığını sürdüren Şamanizm kavramının bağlamsal anlamda çağdaş performatif sanatlar ile ilişkisinin saptamayı hedeflemektedir. Şamanizm 20.yüzyılın ortasından itibaren çağdaş sanatın gündemine oturmuş, başta Performans Kuramı'nın sunduğu olanaklar aracılığıyla performatif alanlarda giderek artan bir ilgi görmeye başlamıştır. Bu durumun bir sonucu olarak, sanat eleştirisi çevreleri tarafından sanatçıyı betimlemek için "şaman", yapıtı nitelemek için de "şamanik" deyimleri dolaşıma sokulmuştur. Bu çalışmada anılan alanlarda gerçekleştirilmiş ve böylesi bir nitelemeye uğramış yapıtlar çerçevesinde, belirgin bir sıklıkla görülen Şamanizm referanslarının ne denli doğrudan olduğu incelenmekte ve bu referansların Şamanizm'in kültürel bağlamına uygun olup olmadıkları analiz edilmektedir. Bu analizde kültürel antropolojinin bir ekolü olan "simgesel ve yorumsamacı antropoloji" alanında Victor Turner'ın öne sürdüğü kavramlar temel alınmaktadır. Ayrıca bu kavramların eklemlendiği ve dolayısıyla sözü geçen "simgesel antropolojinin", oluşumuna katkı sağladığı Richard Schechner'in "Performans Kuramı"nın performans kavramına ve sanatsal "performatif" edimlere getirdiği açıklamalar esas alınarak, bir analiz yöntemi oluşturulmakta ve bu yöntem doğrultusunda bir yapıt analizi gerçekleştirilmektedir. Çalışmanın bu son bölümünde, başta Joseph Beuys, Nam June Paik ve Ahn Eun Me olmak üzere, birkaç farklı disiplinde ürün veren temsilî nitelikteki sanatçıların bu bağlamdaki sanatsal üretim ve icra pratikleri irdelenmekte, ve yapıtlarındaki Şamanizm referansların doğrudanlıkları ve daha önemlisi bağlamsallıkları sorgulanmaktadır.
