Özet:
İstanbul Boğazı kenti Doğu ve Batı olmak üzere ikiye ayıran doğal bir su yoludur. İstanbul Boğazında köprü inşaatı tarih boyunca benimsenmiş bir fikir olarak karşımıza çıkmaktadır. Doğu ve Batı yakaları arasındaki yolculuk taleplerini karşılamak, kentin doğu-batı aksında lineer gelişmesini sağlamak ve Batı yakasındaki tek merkezilikten kurtulmak amacıyla 1973 yılında Boğaziçi Köprüsü, ardından ortaya çıkan büyük trafik hacmini karşılamak için 1988 yılında Fatih Sultan Mehmet Köprüsü çevre yollarıyla birlikte hizmete girmiştir. Ancak, gelinen noktada plan öngörülerinin gerçekleşmediği bilinmektedir. Köprülerin İstanbul üzerindeki etkileri, nüfus, ekonomik yapı, kara-deniz ulaşımına olan etkiler çeşitli veri grupları çerçevesinde incelenmiştir. Özellikle İstanbul nüfusu, İstanbul'un ilçe nüfusları, yıllık motorlu taşıt üretimleri, İstanbul'un GSYİH, Şehir hatlarıyla taşınan yıllık yolcu ve taşıt sayıları, İstanbul'a kayıtlı motorlu taşıt sayıları, köprülerden geçen yıllık taşıt sayıları çerçevesinde meydana gelen önemli değişimler ortaya çıkarılmaya çalışılmıştır. Köprülerle iki yaka arasındaki demografik denge sağlanmaya çalışılmış, fakat iki yaka arasındaki ulaşım talepleri daha da karşılanamaz hale gelmiştir. Şehir kuzeye doğru yayılmış, artan nüfusun ihtiyaçlarını karşılamak üzere artan hizmet alanları yeşil alanların kaybına sebep olmuştur. İstanbul'un Asya ve Avrupa Yakaları'nı karayolu ile birbirine bağlayan köprülerin yerel ve bölgesel -sosyal, ekonomik, kültürel- kazanımlar sağladığı yadsınmamakla birlikte, bunların kent üzerindeki tahribatları da göz ardı edilemez boyuttadır.
