Özet:
Bu çalışmada, Karamanlıların yazı dili, örnek metinler çerçevesinde incelenmiş ve Karamanlı Türkçesinin temel yapısı ve gramer özellikleri ortaya konmaya çalışılmıştır. Karamanlılar, Nüfus Mübadelesine kadar özellikle İç Anadolu'da ve İstanbul'da yaşamış Ortodoks Hristiyan, fakat Türkçe konuşup yazan bir topluluktur. Karamanlılar, eserlerini Grek alfabesiyle yazmışlardır. 1923 yılında Türkiye ile Yunanistan arasında imzalanan "Türk-Yunan Ahali Mübadelesi"ne ilişkin protokol gereği İstanbul dışında yaşayan diğer Ortodoks Hristiyanlar gibi Karamanlılar da Rum sayılarak, Yunanistan'a gönderilmişlerdir. Burada ilk kuşak pek çok zahmet çekmiştir. Onların çocukları ve torunları Yunanlara alışmış; birincil dilleri Yunanca olmuştur. Çalışmada ana malzeme olarak 1879 tarihli "Hikaye-yi Köroglu" adlı metin kullanılmıştır. Bunun dışında Karamanlı Türkçesiyle kaleme alınmış 4 metin daha taranmıştır. Bu metinler ses bilgisi, biçim bilgisi ve söz dizimi açısından incelenmiştir. Giriş kısmında; çalışma hazırlanırken izlenen yöntem, kullanılan kaynaklar, Karamanlıların tarihi, edebiyatları hakkında bilgi verilmiş, Karamanlı Türkçesi üzerine daha önce yayımlanmış çalışmalar tanıtılmıştır. Birinci bölümde hem Grek alfabesinin Türkçeye uyarlanışı da değerlendirilmiş, hem de metinlerde görülen ses özellikleri ve ses olayları örneklerle açıklanmıştır. İkinci bölümde sözcük türleri işlevleri ve yapıları bakımından ayrıntılı biçimde ele alınmıştır. Bu bölümde Karamanlı Türkçesinde söz yapımı da ele alınmıştır. Örnek olarak seçilen sözcüklerin türeme biçimleri, köklerin Türkçe mi yoksa diğer dillerden alıntı sözcük mü oldukları üzerinde durulmuştur. Eğer gerekiyorsa, sözcüklerin tarihi Türk dillerinde de bulunup bulunmadıkları, eğer bulunuyorsa hangi biçimlerde bulundukları da belirtilmiştir. Üçüncü bölümde Karamanlı Türkçesinde söz öbekleri ve cümle türleri tasnif edilmiştir. Her kategori için metinlerden örnekler verilmiştir. Bölümler hazırlanırken yöntem olarak çeşitli çalışmalardan yararlanılmıştır.
