Özet:
Üstün yetenekli öğrenciler, akranlarından farklı gelişim özelliklerine ve standart
eğitim sistemi tarafından karşılanamayan farklı akademik ve bilişsel ihtiyaçlara sahip
öğrencilerdir. Bu durum müfredatta belirli değişiklikler yaparak üstün yetenekli
öğrencilerin ilgi alanlarına, öğrenme stiline ve öğrenme hızına uygun alternatif
eğitim modellerinin kullanılmasını gerekli kılmaktadır. Üstün yetenekli öğrencilerin
eğitiminde yurt dışındaki uygulamalar incelendiğinde zenginleştirme, hızlandırma,
gruplama ve mentorluk gibi modellerin aktif bir şekilde kullanıldığını görülmektedir.
Bu araştırmanın amacı üstün yetenekli öğrencilerin eğitiminde mentorluk modelini
incelemek ve Türkiye şartlarında uygulanabilir bir model ortaya koymaktır.
Araştırmada veriler literatür taraması ve odak grup görüşmeleri yoluyla toplanmıştır.
Araştırmaya amaçlı örnekleme metodu ile İstanbul’da üstün yetenekli öğrencilere
eğitim hizmeti sunan bir devlet ve bir özel eğitim kurumu seçilmiştir. Bu kurumların
paydaşları olan; idareci, öğretmen, veli ve öğrenci alt gruplarından 43 kişi ile 9 odak
grup görüşmesi yapılmıştır. Görüşmeler sırasında ses kaydı alınmış ve kayıtlar
transkript edilerek içerik analizi ile değerlendirilmiştir. Sonuçlar üstün yetenekli
öğrencilerin sorunları, çözüm önerileri, mentorluğun içeriği, avantaj ve
dezavantajları ile Türkiye’de mentorluğun uygulanabilirliği başlıkları altında
değerlendirilmiştir. Araştırmanın son kısmında Milli Eğitim Bakanlığı, Özel Eğitim
ve Rehberlik Hizmetleri Genel Müdürlüğü, Özel Yeteneklerin Geliştirilmesi Daire
Başkanlığı bünyesinde üstün yetenekli öğrenciler için mentorluk modelinin
oluşturulması teklif edilmiş ve modelin kuruluşu, mentor/hizmet alan seçimi,
eşleştirme, sistemin işleyişi ve geri bildirim alma gibi konulara ait detaylara yer
verilmiştir.
